Trądzik różowaty – podstawowe standardy leczenia

Trądzik różowaty jest częstą zapalną chorobą skóry, która dotyczy głównie kobiet w średnim wieku, natomiast ciężkie postacie schorzenia dotyczą przede wszystkim mężczyzn. Trądzik różowaty objawia się przede wszystkim występowaniem wykwitów rumieniowych, grudkowych i krostkowych na skórze twarzy i szyi. Trądzik różowaty jest chorobą z naprzemiennymi okresami zaostrzenia i wyciszenia się objawów. Na powstawanie zmian skórnych ma wpływ szereg czynników, do których zalicza się m.in. zaburzenia na podłożu naczyniowym i immunologicznym. Nie bez znaczenia jest też udział czynników środowiskowych, jak i rola nużeńca ludzkiego (Demodex spp.). Postępowanie w trądziku różowatym jest wielopoziomowe. Obejmuje prawidłową pielęgnację skóry (z uwagi na bardzo wrażliwą skórę) i stosowanie preparatów leczniczych – głównie aplikowanych bezpośrednio na skórę twarzy. W leczeniu miejscowym wykorzystuje się przede wszystkim przeciwzapalne właściwości metronidazolu, kwasu azelainowego, a także iwermektynę. W terapii przewlekłego rumienia towarzyszącego chorobie znaczenie może mieć stosowana miejscowo brimomidyna. Z uwagi na dobrze udokumentowaną rolę promieniowania słonecznego w trądziku różowatym konieczne jest stosowanie fotoprotekcji.

Od niedawna w pielęgnacji skóry chorych na trądzik różowaty współistniejący z zakażeniem nużeńcem ludzkim dostępne są preparaty zawierające w swoim składzie olejek z drzewa herbacianego (ang. Tea Tree Oil, TTO), które można również stosować na okolicę powiek. Preparaty te oprócz TTO, znanego ze swych właściwości przeciwdrobnoustrojowych, zawierają także olej z orzechów makadamia. Zastosowanie ich do przemywania twarzy i oczu eliminuje nużeńca i dodatkowo nawilża oraz łagodzi podrażnienia. W nasilonym trądziku różowatym, w tym w okresie zaostrzeń, konieczne może być włączenie leczenia ogólnego za pomocą doustnych antybiotyków (głównie z grupy tetracyklin) lub izotretynoiny.